Zrób to na 1,5%
Przekaż 1,5% podatku i wesprzyj walkę z nowotworami krwi.
O nowotworach krwi

Na czym polega leczenie celowane nowotworów?

Leczenie celowane nowotworów to stosunkowo nowa metoda terapii, która z jednej strony pozwala na skuteczniejsze niszczenie komórek nowotworowych, a z drugiej - powoduje mniej skutków ubocznych dla Pacjenta. Jak wygląda leczenie celowane? Co to jest i jakich efektów można się po nim spodziewać?

Terapia celowana – co to jest? Leczenie celowane w onkologii

Leczenie celowane to terapia, która polega na zastosowaniu leku działającego na konkretny czynnik wywołujący chorobę. Jeśli mówimy o chorobach zakaźnych – wtedy jest to czynnik infekcyjny, natomiast w terapii celowanej dobór leku następuje na podstawie wyizolowanego czynnika etiologicznego zakażenia oraz na bazie oceny jego lekowrażliwości (czyli odpowiedzi czynnika na konkretne leczenie). W podobnej sytuacji mówimy o antybiotykoterapii celowanej. Takie leczenie istotnie decyduje o skuteczności terapii, pod warunkiem, że w procesie jej planowania zostały uwzględnione właściwości farmakokinetyczne oraz farmakodynamiczne leku. Aby móc zastosować taką metodę, należy w prawidłowy sposób pobrać, transportować i zbadać materiał biologiczny pozyskany od Pacjenta.

Terapia celowana w onkologii czy hematologii to z kolei metody, które mogą wykryć i zahamować dalszy rozwój i namnażanie się komórek na podstawie odpowiednich markerów czy białek produkowanych i obecnych na komórkach nowotworowych, często zidentyfikowanych na poziomie molekularnym.

Czym terapia celowana molekularnie różni się od klasycznej chemioterapii?

Chemioterapia wykorzystywana w leczeniu nowotworów opiera się na działaniu cytostatyków – czyli leków niszczących komórki wykazujące szybką i gwałtowną proliferację. Taką charakterystykę – a więc szybkie namnażanie się – wykazują komórki nowotworowe, ale również inne komórki w naszym ciele (w tym komórki wytwarzane przez szpik kostny, komórki nabłonka czy komórki odpowiedzialne za wzrost włosów). Problem z chemioterapią polega na tym, że cytostatyki nie działają wybiórczo – niszczą zarówno komórki nowotworowe, jak i zdrowe komórki, co jest przyczyną wielu skutków ubocznych (od problemów hematologicznych, poprzez wypadanie włosów, aż po zmiany skórne i kłopoty z funkcjonowaniem układu pokarmowego).

Z kolei leczenie celowane w chorobach nowotworowych – w tym chorobach hematologicznych (nowotwory krwi) w znacznie mniejszym stopniu oddziałuje na komórki zdrowe w ludzkim organizmie. Terapia celowana jest więc bardziej precyzyjna i skuteczna, ponieważ projektuje się ją indywidualnie dla każdego Pacjenta. Można powiedzieć, że leczenie celowane jest leczeniem „szytym na miarę”. Oczywiście terapie celowane są cały czas ulepszane – wraz z rozwojem biologicznych badań molekularnych, uwzględniających sekwencjonowanie genów i wykrywanie konkretnych chromosomów (czy zmian w ramionach chromosomów) przyczyniających się do procesu nowotworzenia, terapie celowane będą coraz bardziej precyzyjne i będą cechowały się coraz większą skutecznością, przy jednoczesnej minimalizacji ryzyka wystąpienia skutków ubocznych.

Terapia celowana – kiedy może zadziałać?

Obecnie terapię celowaną molekularnie wykorzystuje się w leczeniu między innymi takich nowotworów, jak: czerniak, rak piersi, rak jelita grubego, nowotwory w obrębie głowy i szyi, rak jajnika, rak trzonu macicy, rak żołądka, rak uroterialny pęcherza moczowego, niedrobnokomórkowy rak płuca, mięsak podścieliska układu pokarmowego.

W przypadku chorób hematoonkologicznych, leczenie celowane może być obecnie stosowane w: przewlekłej białaczce szpikowej, przewlekłej białaczce limfocytowej, w niektórych postaciach ostrej białaczki limfoblastycznej, w szpiczaku plazmocytowym, a także w terapii chłoniaków.

Leczenie celowane nowotworów - leki wykorzystywane w terapii

Terapia celowana jest wciąż nową metodą, która w wielu dziedzinach nadal podlega badaniom. Całe planowanie leczenia rozpoczyna się od badania profilu nowotworowego, do którego niezbędne jest wykorzystanie metod z dziedziny biologii molekularnej. Jest to konieczne, by określić, gdzie znajduje się źródło choroby, jaka mutacja genu lub jakie białko za nią odpowiada. Później dobiera się terapię celowaną (lek, schemat podawania) – odpowiednio do wykrytej mutacji. Badania genetyczne potwierdzają, czy wybrana metoda leczenia jest zasadna.

W leczeniu celowanym nowotworów stosuje się:

  • przeciwciała monoklonalne (mAb) – to leki biologiczne, które wykazują selektywną aktywność wobec określonych antygenów, które są obecnie na komórkach nowotworowych. Wśród takich leków wyróżniamy: Rytuksymab (stosowany w chłoniakach CD20+); Brentuksymab Vedotin (stosowany w chłoniaku Hodgkina CD30+); Gemtuzumab ozogamycyny (ostre białaczki szpikowe CD33+); Alemtuzumab (przewlekła białaczka limfocytowa CD52+; stwardnienie rozsiane); Cetuksymab (stosowany w raku głowy i szyi oraz w raku jelita grubego), Panitumumab (rak jelita grubego), Trastuzumab (rak piersi, rak żołądka) i inne;
  • inhibitory kinaz. Pierwszym lekiem z zakresu terapii celowanej, wprowadzonym do praktyki był Imatynib (lek z kategorii inhibitorów kinazy tyrozynowej), u chorych na przewlekłą białaczkę szpikową. Może on doprowadzić nawet do remisji molekularnej choroby – jest stosowany od prawie 20 lat z pozytywnymi skutkami. Inne, przykładowe leki:
  • Dasatynib, Nilotynib, Ponatynib, Bosutynib (inhibitory kinazy tyrozynowej podobnie jak Imatynib, zastosowany w leczeniu przewlekłej białaczki szpikowej); Ruksolitynib (przewlekła choroba przeszczep p/gospodarzowi – cGvHD); Enkorafenib i Bynimtynib (inhibitor kinaz RAF, stosowany w leczeniu raka jelita grubego i czerniaka), Dabrafenib (również inhibitor kinaz RAF, stosowany w leczeniu czerniaka), Wemurafenib (inhibitor kinazy BRAF - leczenie czerniaka), Afatynib (inhibitor kinazy tyrozynowej - leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca), Olaparyb (inhibitor konkretnych polimeraz poli-ADP-rybozy - leczenie raka jajnika) i inne.

Stosunkowo nową grupą leków celowanych są leki bipolarne, czyli zawierające od razu 2 cele molekularne. Przykładem takiego leku jest blinatumomab (Blincito). Substancjami czynnymi blinatumomabu są: przeciwciało, które przyłącza się do białka (CD19) występującego na powierzchni komórek białaczkowych w ostrej białaczce limfoblastycznej, ale także przeciwciało, które wiąże się z białkiem (CD3) występującym na powierzchni limfocytów T, które mogą niszczyć chore komórki. Blinatumomab działa więc jako „most” łączący limfocyty T – niszczące komórki białaczkowe z komórkami nowotworowymi z linii limfocytów typu B.

Najnowszą zaś technologią i terapią celowaną jest rodzaj terapii komórkowej, zwanej CAR-T. Jest to technologia, która polega na produkcji genetycznie zmodyfikowanych i ukierunkowanych limfocytów T tak, aby skutecznie zidentyfikowały i wyeliminowały komórki nowotworowe, także te, które były oporne na pozostałe metody terapeutyczne, też po allotransplantacji szpiku. Obecnie leczenie technologią CAR-T rozwija się także w Polsce i można zastosować w określonych sytuacjach u Pacjentów do 25. roku życia. Zarejestrowane są takie produkty jak: Kymriah (leczenie ostrej białaczki limfoblastycznej i chłoniaków DLBCL); Yescarta (W leczeniu DLBCL i PMBCL); Tecartus (chłoniaki z komórek płaszcza – MCL, jeszcze niedostępna w Polsce).

Leczenie celowane molekularnie i komórkowe – możliwe skutki uboczne

Podobnie jak każda inna terapia, również leczenie celowane nowotworów może nieść ze sobą skutki uboczne – są one jednak mniej intensywne i znacznie bardziej przewidywalne, niż w przypadku klasycznej chemioterapii. Wśród najczęściej występujących działań negatywnych można wyróżnić:

  • upośledzenie odporności i infekcje;
  • zespół uwalniania cytokin;
  • toksyczność narządową: zmiany skórne – w tym zarówno suchość skóry, jak i pojawienie się zmian przypominających zmiany trądzikowe (głównie w obrębie twarzy, szyi i karku, pleców oraz klatki piersiowej). Niekiedy pojawiają się także przebarwienia, a pacjenci odnotowują zwiększoną wrażliwość skóry na słońce;
  • neurotoksyczność;
  • zapalenie błony śluzowej przewodu pokarmowego i biegunka;
  • kardiotoksyczność (kardiomiopatia, nadciśnienie tętnicze, incydenty zakrzepowo-zatorowe);
  • powikłania metaboliczne (podniesienie poziomu glukozy we krwi, zwiększony poziom cholesterolu i trójglicerydów, ryzyko hipomagnezemii - niedoboru magnezu);
  • powikłania endokrynologiczne (niedoczynność i nadczynność tarczycy).

Oczywiście w przypadku wystąpienia działań niepożądanych, które zaburzają proces leczenia i znacząco utrudniają Pacjentowi funkcjonowanie lub prowadzą do pogorszenia jego stanu zdrowia, lekarz prowadzący ma możliwość zarówno modyfikacji dawki, jak i schematu stosowania terapii celowanej, a dodatkowo wprowadzenia leczenia dolegliwości pojawiających się jako skutki uboczne.

Źródła:

1. Polskie Towarzystwo Onkologii Klinicznej oraz Fundacja Tam i z Powrotem, Co warto wiedzieć. Leczenie celowane chorych na nowotwory, wyd. Primopro, Warszawa 2022

2. EMA (European Medicines Agency) - Blincyto (blinatumomab). Przegląd wiedzy na temat leku Blincyto i uzasadnienie udzielenia pozwolenia na dopuszczenie do obrotu w UE, aktualizacja: 06.2021

3. B. Cybulska-Stopa, K. Piejko, R. Pacholczak, M. Domagała-Haduch, A. Drosik-Kwaśniewska i inni, Immunoterapia czy terapia celowana w pierwszej linii leczenia chorych na zaawansowane/rozsiane czerniaki z obecnością mutacji BRAF - analiza jednoośrodkowa [w:] Onkologia w Praktyce Klinicznej - Edukacja, tom 6, 4/2020

4. Terapia celowana molekularnie. Onkologia personalizowana [w:] zwrotnikraka.pl, 07.09.2017

5. WUM, Celowana terapia emiterami cząstek alfa do walki z nawrotem glejaków [w:] Medycyna Praktyczna, 06.10.2023

6. Red. B. Ambroziewicz, Medycyna personalizowana w onkologii - dobre praktyki z Wielkiej Brytanii [w:] glospacjenta.pl, 01.10.2019

7. M. Stelmach, Terapie celowane przyszłością leczenia raka jelita grubego [w:] termedia.pl, 12.05.2021